بررسی رابطه بین اضطراب وجودی و خود ارزشیابی مرکزی در پیش بینی جهت گیری زندگی در بیماران مبتلا به سرطان

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطۀ بین اضطراب وجودی و خودارزشیابی مرکزی در پیش بینی جهت گیری نسبت به زندگی دربیماران مبتلا به سرطان انجام شد. روش کار: روش تحقیق از نوع مقطعی است. 155 بیمار مبتلا به سرطان )پوست، پستان، معده( 25 تا 75 سال، مراجع کننده به بیمارستان امام خمینی شهر اردبیل با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. و به پرسشنامۀ اضطراب وجودی، خودارزشیابی مرکزی و جهت گیری زندگی پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل دادهها از روش همبستگی پیرسون وتحلیل رگرسیون گام به گام استفاده شده است. یافته ها: نتایج نشان داد بین اضطراب وجودی و تلقی بدبینانه نسبت به زندگی رابطه مثبت و معنا دار وجود دارد ) 51 / 5 > P(. و بین اضطراب وجودی و تلقی مثبت به زندگی رابطه منفی و معنادار وجود دارد ) 51 / 5 > P ( و همچنین بین خودارزشیابی مرکزی با تلقی بدبینانه نسبت به زندگی رابطه منفی و معنادار وجود دارد ) 51 / 5 > P ( و بین خودارزشیابی مرکزی با تلقی خوشبینانه نسبت به زندگی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد ) 51 / 5 > P .) نتیجه گیری: همانطور که نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد افرادی که به بیماریهای مزمن دچار می شوند. علاوه بر اینکه به سلامت جسمانی و امور مرتبط با درمان پزشکی آنها باید توجه کرد، به سلامت روانی این افراد نیز باید توجه ویژهای مبذول داشت. زیرا بیماری مزمن مثل سرطان میتواند زندگی این افراد را به خطر بیندازد و یافته های این تحقیق نیز مؤید این امر می باشد که در کنار پیشرفت های پزشکی در درمان این بیماران، باید به سلامت روانی این افراد نیز با کمک متخصصان سلامت روان توجه شود.